بزرگی می گفت : «هر وقت مجلس مولودی یا عزاداری اهلبیت(ع) باعث شد به تصمیم خوبی در زندگی ات برسی و آن را اجرا کنی، معنی اش این است که به همان نسبت، عمل تو را پذیرفته اند.»
برای ما اما، نشستن در این مجالس، کبر آورد و غرور و خاطرجمعی از اینکه «توفیق داریم» و «هوایمان را دارند». پس هر مجلسی که رفتیم، دلمان قرص تر شد و بعد، راحت تر در مورد دیگران قضاوت کردیم، فجیع تر آبروی دیگران را بردیم، بدتر در امانت مادی و کلامی مردم خیانت کردیم، بی شرمانه تر گناه کردیم و گناه مردم را خریدیم... و در یک کلام: در تباهی خودمان «جری تر» از قبل شدیم که بودیم.
خدایا، از «مکروا» ترسیدیم ، حال آنکه از «مکرالله» غافل بودیم.... از خودت به خودت پناهمان ده.