مدتها بود در فروشگاههای شهرکتاب، لوازم التحریری ها و هر جا که به فکرم می رسید، دنبال یک جور کارت پستال کوچک بودم. کارت پستالی که بشود داخلش با خودکار خط نوشت و کوچکی خط، توی کارت گم نشود. دیروز را هم در معدن کارت پستال خیابان انقلاب، فرهنگسرای یساولی گشتم و بی فایده بود.
دست آخر، درست جایی که انتظارش را اصلا نداشتم، یعنی در بساط یک دستفروش کنار پیاده رو، چیزی بهتر از کارت پستال پیداکردم؛ دسته ای کاغذهای ضخیم کاهی که نوشتن در آن حس خوبی به آدم می بخشد. دویست برگ تنها به بهای هزارتومان!
الان حسی دارم شبیه به حس کریستف کلمب هنگام کشف قاره ی امریکا!
برف دونه
